Grupy parafialne
MINISTRANCI
Określenie ministrant pochodzi od łac. 'ministrare' - oznaczającego 'służyć'. Ministrant to zazwyczaj młoda osoba świecka, która po stosownym ustanowieniu może uczestniczyć bliżej świętych obrzędów, tym samym reprezentując wiernych wokół ołtarza oraz pomagać celebransowi.
Strój ministranta stanowią:
- komża,
- sutanka i kołnierz (w kolorach danego okresu lit.),
- lub alba przepasana cingulum
Ministranci, zgrupowani w parafialnych wspólnotach ministranckich, powinni być zawsze objęci szeroką formacją; zarówno liturgiczną jak i ludzką, wspólnotową, kierowaną przez Opiekuna grupy i pomagających mu animatorów.
W oficjalnych dokumentach Stolicy Apostolskiej pierwsza wzmianka o ministrantach ma miejsce dopiero w encyklice Mediator Dei, wydanej w 1947 r. przez papieża Piusa XII. Przyznaje ona, że do służby powinno się wybrać: 'porządnych i dobrze wychowanych chłopców z wszelkich warstw społecznych, którzy z własnej woli będą służyli do Mszy św. prawidłowo, pięknie i gorliwie' (MD 39). Ponadto mówi, iż ministranci mogą stać się kolebką powołań kapłańskich (MD 39). W dokumentach watykańskich z lat 1952, 1958 oraz synodu rzymskiego z 1960 roku (art. 561-565) wspomina się o ministrantach, a nawet poświęca się im osobne rozdziały tych dokumentów.
Najważniejszym jednak dokumentem, dającym nam: ministrantom oficjalne miejsce w zgromadzeniu liturgicznym jest Konstytucja o św. Liturgii (KL) II Soboru Watykańskiego, art. 29 mówi: 'ministranci, lektorzy, komentatorzy i członkowie chóru również pełnią funkcję liturgiczną'.
Historia posługi ministrantów
Trudno tak naprawdę określić, kto był pierwszym ministrantem lub kto takie funkcje spełniał jako pierwszy. Początków można się jednak dopatrywać już w Biblii. Nowy Testament mówi nam o chłopcu, który przed cudownym rozmnożeniu chleba przyniósł pięć chlebów i dwie ryby, by Chrystus uczynił cud (J 6, 8-9) rozmnożenia pokarmu. Tradycja uznaje go za 'praministranta'; przyniósł on bowiem niejako pierwsze dary ofiarne. Inna teoria mówi, iż Chrystus uczynił pierwszymi ministrantami apostołów: św. Piotra i św. Jana, którym nakazał znalezienie wieczernika i przygotowanie wieczerzy paschalnej (Łk 22, 7-13).
W pierwszych wiekach Kościoła funkcje liturgiczne poza biskupem i prezbiterem spełniali wyłącznie diakoni. W miarę rozszerzania się Kościoła potrzeba było większej ilości ludzi do posług; papież Korneliusz w swym liście wymienia kleryków niższych święceń: subdiakonów, akolitów, lektorów i ostiariuszy. Właśnie spośród akolitów, zanoszących komunię św. nie mogącym uczestniczyć w liturgii wywodził się główny patron służby liturgicznej: św. Tarsycjusz (I połowa III w.) - męczennik Eucharystii.
Chłopcy-ministranci przy ołtarzu zaczynają regularnie służyć od przełomu IV/V wieku. Wywodzą się oni od chłopców-lektorów i chłopców-akolitów (WdL str. 169). Początkowo posługi lektora i akolity były silnie związane z ministrantami, tak jak tzw. scholae cantorum: chłopcy śpiewacy. Na powstanie funkcji ministranta w jej dzisiejszej formie miała wpływ praktyka odprawiania Mszy św. bez udziału wiernych, gdzie obecność ministranta była niejako symbolem obecności ludu. Z kolei zagrożeniem dla istnienia świeckich (i w ogóle) ministrantów były tzw. Msze missa solitaria (msza samotna) - gdzie formularze mszalne nie przewidywały już nawet kwestii ani funkcji usługującego. Kapłan 'uniezależnił się od lektorów i kantorów'. Na szczęście forma 'mszy samotnej' spotkała się ze sprzeciwem zarówno duchownych, jak i wiernych, w odwołaniu się do 'społecznego charakteru Eucharystii'. Zatem do tego okresu posługę ministrantów pełnili młodzieńcy i starsi mający święcenia. Z czasem zaczęto przyjmować także świeckich (laikat), gdy w przykościelnych szkołach kształcą się także chłopcy świeccy. Nazywano ich pueri ministrantes (chłopcy-ministranci). Niektóre synody (np. w Vaison w 592 r.) zlecały nawet tworzenie służby liturgicznej przy parafiach (WdL str. 172).
Obecnie w piaśnickiej wspólnocie służy Bogu i ludziom 20 ministrantów w tym lektorów, kantorów, animatorów, którzy służą podczas świętej liturgii oraz kilku ministrantów seniorów – starsi lektorzy lub animatorzy, którzy pracują i studiują.
Każdy ministrant ma swój stopień – im dłużej służy i zdobywa nowe doświadczenia, umiejętności, wiedzę - otrzymuję kolejne stopnie. Ogólna klasyfikacja to: Kandydat, Ministrant, kandydat na Lektora, Lektor, Animator
Opiekunem ministrantów jest ks. Damian Grelik
Nasza zgrana grupa profesjonalnie posługuje przez cały rok liturgiczny według określonego planu służby. Plan służby jest ustalany indywidualnie dla każdego ministranta, tak, aby mógł mieć na wszystko czas- dom, kościół, szkoła, zabawa. Podczas niedzieli służymy w grupach dzięki temu jesteśmy ze sobą zgrani. Każda grupa to około pięć osób. Służymy nie tylko w kościele, ale również w terenie. Służba podczas kolęd to zawsze nowe wyzwanie, nowo poznani ludzie i różne sytuacje. Jesteśmy mistrzami dekanatu w halowej piłce nożnej. Jako grupa ministrantów zwiedziliśmy już kilka krajów m.in. Czechy i Litwę, kilku z nas było również w Ziemi Świętej oraz w Watykanie. Nasza służba jest wszędzie gdzie jesteśmy.
Zapraszamy chłopców do wstąpienia w nasze szeregi! Ministranci to elitarna grupa, możesz należeć do wybranych. Zbiórki LSO odbywają się w sobotę o godzinie 9.00 w naszej salce pod kościołem.
